wtorek, 5 lipca 2016

Literatura o mnie (1)


"Chciałabym, aby mnie ktoś kochał, pocieszał i nie dawał myśleć". Katherine Mansfield, Dziennik, 1983, s. 30.

Bo zdarzają się takie chwile, że człowiek zaczyna rozumieć, czego by tak naprawdę chciał od życia...

http://www.deathdyinggriefandmourning.com/Death-Dying-Grief-Mourning/74-Katherine-Mansfield,-The-Canary-Doves-Nest.htm

4 komentarze:

  1. Czytałam jej dzienniki. Robią smutne, dołujące wrażenie, ale - są bardzo ciekawe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda. Dziennik Mansfield jest smutny i melancholijny, lecz też pełen nadziei i chęci życia. Pisarka miała za krótkie, ale za to bogate w doświadczenia i uczucia życie. I mimo nieustannego widma śmierci, Mansfield kojarzy mi się bardzo optymistycznie.

      Usuń
  2. Kochanie, pocieszanie – okej, ale niektórym myślom, mam wrażenie, nikt nie jest w stanie zaradzić. Trzeba je przeczekać, wypłakać i tyle. Ale oczywiście, jeśli obok jest ktoś bliski, zawsze jest trochę łatwiej.

    A na marginesie – ciekawe zdjęcie Kasi, nie widziałam go wcześniej :). Czy ten wpis to początek cyklu? Będzie więcej literatury o Tobie?

    Trzymaj się, Aniu!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki Aniu. Wiadomo, od niektórych myśli się nie ucieknie, ale część można by jakoś odegnać. A ten cytat utkwił mi w pamięci, jak tylko go przeczytałam.
      Co do cyklu, to chyba coś takiego będzie, bo co czytam, to krzyczę - to o mnie ;)
      Ściskam :)

      Usuń